اشعار

حـسیــن آمـــد و آزاد از یـــزیــدت کـــــرد              خـلاص، از قـفـسِ وعـده و وعـیـدت کــرد

سیـاه بـود و سیـاهـی هـرآنـچـه مــی دیـدی              تـو را سـپـــرد بـه آیـیـنـه و سپـیـدت کــرد

چه گفت با تو درآن لحظه های تشنه حسین؟            کـدام زمـزمـه سـیـراب از امـیـدت کـــرد؟

به دست و پـای تو بارِ چه قـفـل ها که نبـود             حـسیـن آمـد و سـرشـار از کـلــدیـت کـرد

جـنـون تـو را به مـرادت رساند ، نـاگـاهان             عجب تـشرّف سبـزی،جنـون، مریدت کرد

نصیب هرکس و نـاکس نمی شود،این بخت             قـرار بـود بمیـری ، حسیـن شـهیـدت کـرد

نـه پیشـوند و نـه پـسونـد، حـرِّ حـرّ  بـودی              حـسـیـن آمــد  و آزاد از یــــزیــدت کــرد

عـــاقبت جان تو در چشمۀ مهتاب افتاد          پـیـچشت داد خـدا، در نفست تاب افـتـاد
نوردر کـاسۀ ظلمت‎زدۀ چشمت ریخت           خواب ازچشم تو ای شیفتۀ خواب، افتاد

کارت از پیلۀ  پوسیده به پــرواز کشید           عکس پروانه برون از قفس قـاب افـتاد
چشمه شد، زمزمه شد، نورشد و نیلوفر          آن دل مرده که یک چند به مرداب افتاد
عادتت بود که تکرار کنی «بودن» را           از سرت زشتـی این عادت ناباب  افتاد
مــاه را بی ‌مدد تـشت تـمــاشـا کــردی           چشمت از ابروی پیوسته به محراب افتاد
چه کشش بود در آن جلوۀ مجذوب مگر           که به یک جذبه چنین جان تو جذّاب افتاد؟
چـهره ی  واقعیَت را به تو برگرداندند           از سر نـام تو سنگـیــنی الـــقـاب افتـاد
شهد سرشار شهادت به تو ارزانی بـاد           آه از این مــردن شیرین، دهنم آب افتاد
امشب از هُــــرم نفس‌های اهورایی تو           گرم در دفتـر من، این غــزل ناب افتاد

دیــد دارم از خجــالت سر، به زیر            گفت مـا را بین و ســر بالا بگـیــر 
دیــد از غــم تنـگ گـشـتـه سینه ام            پــاک کرد از زنـگ ها آیــیــنــه ام 

من دگر «او» گشته و خود نیستم            آنکه هــمـــره با شــمــا شــد نـیـستم 
حُر نبوده حُر، به لطفش حُر شده             بـــوده آب آلـــوده، امـــا کُــر شــده 
دور شـد جــانـم ز تـن هـای شـما            کـرد مِــنهــایــم ز مَن هــای شــمــا 
دید از پا تا به سر عیـبــم به عین            کرد، از پــا تــا به سر حُسنم حسین 
هر که بر این آستان باشد سـرش            عـاقــبت، بر خـیــر گــردد آخــرش 
هر مُحِبّی را که او محبـوب شـد             گر بدی هم داشت آخــر خــوب شد 
دل ز هَر دلداده می گیـرد حسین             دست هر افــتــاده می گیــرد حسین 
مَستِ چشمش جام عــالـم پُر کند             دو جهان را یک نگاهش حُــر کـنـد 
جُــرم را بخشیده می گیرد کریم             دیـــده را نــادیــده می گـیـرد کـریم